Futbol na poziomie amatorskim w założeniu ma stanowić rozrywkę dla grających i dla publiczności. Kluby z małych miejscowości stanowią element integrujący lokalną społeczność oraz atrakcje, których w innych formach próżno tam szukać. Obecnie w dobie pandemii obserwujemy całkowity brak jakichkolwiek rozgrywek, zaczynając od Ekstraklasy, kończąc na B-klasie. Czy wszyscy nad tym ubolewają? Raczej nie.

Nie od dziś wiadomo, że piłka nożna staję się coraz droższą zabawą. Kluby, które nie posiadają minimum 150 tysięcy złotych w swoim budżecie, mogą zapomnieć o egzystencji w IV lidze (wówczas także do spokoju daleko). Drużyny z okręgówki, jeśli chcą powalczyć o wydostanie się z ciepłej strefy komfortu, również muszą postarać się o to, aby na ich koncie znajdowała wyżej wymieniona lub jeszcze większa suma pieniędzy. Zespoły z miasteczek nie spełniają już w tak dużej mierze ważnej funkcji społecznej, są podmiotami potrzebnymi głównie dla ambitnych działaczy i osób czerpiących z nich korzyści - piłkarzy oraz trenerów.

Nakłada się na to wiele czynników. Zawodnicy coraz więcej wymagają w zamian za występy, a w najpoprawniej brzmiącej wersji - „za świadczenie swoich usług”. Grupom młodzieżowym już nie wystarczą porwane dresy i połatane piłki. To akurat pochwalam, a jeśli chodzi o pensje zawodników, cóż, utopijne wizje czysto amatorskiej piłki na poziomie wojewódzkim i niżej, trzeba schować głęboko do kieszeni. Czy nam się to podoba, czy nie, takie są trendy, prędko to się nie zmieni. Przykład idzie z góry.

Wracając jednak do bieżącej sytuacji, to mimo wielkiego zagrożenia zdrowia i życia, odnoszę wrażenie, że mało komu zależy, by dograć sezon, gdy warunki, choć odrobinę będą to umożliwiać. Jasne, są sprawy ważniejsze niż futbol - to nie ulega wątpliwości. Ale obserwując media społecznościowe, działaczy itd., nie jestem w stanie dostrzec prób szukania rozwiązań, by finalne rozstrzygnięcia miały zapaść na boisku.

Portale, kibice oraz inne osoby mające dużo wolnego czasu prześcigają się w testowaniu możliwości exela i tworzeniu alternatywnych rozwiązań, najlepiej z happy endem dla zespołu, którego ma dotyczyć i z którym to reformator sympatyzuje. ;) 90 procent koncepcji zawiera propozycje budowane pod kątem tezy - NIE UDA SIĘ DOGRAĆ. Wprawdzie jest to najbardziej prawdopodobny scenariusz, bo nie zapowiada się na poprawę w nadchodzących tygodniach, lecz nawet gdyby jakimś cudem miało dojść do kontynuacji rozgrywek, to zakończenie lig z zachowaniem awansów bez degradacji nie jest dla działaczy w żadnym przypadku powodem do smutku.

Spadek nikomu nie grozi, kto miał awansować, jak Flota czy Wieża Postomino, awansuje. Dotacje z samorządu są? Są. Płacić piłkarzom nie trzeba, a więc nie ma konieczności kombinować, jak spiąć budżet klubu, który przy wypłatach był napięty do granic możliwości. Koszty organizacji meczów lub wyjazdów? Odpadają. Kolejny brak powodów do zmartwień. Rzecz jasna mocno generalizuję, bo dane gminy czy miasta po prostu teraz żądają zwrotu części dotacji, gdyż kluby nie są w stanie zrealizować postanowień umowy. Oznacza to, że nie wszystkie przejdą suchą stopą przez obecnie zastaną rzeczywistość. Jednak prezesi mają mniejszy ból głowy, a samorządy nie muszą tyle łożyć na lokalne fanaberie sportowe. Klasyczna sytuacja win to win dla zainteresowanych stron.

Zaraz pewnie okaże się, iż moje powyższe słowa to herezja w czasch apokalipsy. Otóż nie, staram się pokazać drugą stronę medalu. Piłka nożna w niższych ligach na pewno przejdzie metamorfozę. I oczywiście, tak jak na wstępie napisałem - futbol w wydaniu amatorskim to rozrywka dla ludzi, dla kibiców. Na początek jednak kluby będą zmuszone grać bez nich. Będziemy mieli do czynienia przecież ze stanem przejściowym, a słysząc głosy ludzi ze świata lokalnego futbolu, wychodzi na to, że największym problemem w polskiej piłce jest fakt, że jednak piłka polega na graniu….

Piotr Stolarczyk

źródło: własne